Jedno ze spotkań wolontariatu miało wyjątkowo naukowy charakter. Grupa wolontariuszy wybrała się do Krakowa na VII Kongres Polskiej Rady Resuscytacji. Kongres ten trwał od 15 do 16 grudnia 2017.
Renomowani wykładowcy m.in. z medycyny katastrof wystąpili z pokazem działań ratunkowych w zagrożeniu terrorystycznym, sesji ratownictwa medycznego, resuscytacji przedszpitalnej, wybranych problemów i kontrowersji w zaawansowanej resuscytacji krążeniowo-oddechowej dorosłych i dzieci, etyki i prawa w resuscytacji, ale także postępów w rozpoznawaniu śmierci mózgu i kwalifikacji do pobrania narządów w celu transplantacji oraz nauczanie resuscytacji dorosłych i dzieci. Jako wykładowcy wystąpiły także osoby opiekujące się SMR: Małgorzata Bajer - kierownik wydziału Promocji i Ochrony Zdrowia oraz Katarzyna Szoch-Jędrys - Certyfikowany Instruktor Polskiej i Europejskiej Rady Resuscytacji.
Równolegle do obrad odbył się Dzień Instruktorski instruktorów Europejskiej Rady Resuscytacji oraz warsztaty USG, mechanicznego wspomagania krążenia w przypadku NZK, symulacji transportu w mechanicznej kompresji, zakładania dostępów doszpikowych oraz planowania działań w trakcie resuscytacji.
Po zajęciach wolontariusz SMR-u Mateusz Kasza - jeden z uczestników wypowiedział się następująco: VII Kongres Polskiej Rady Resuscytacji - wiele jak nie OGROM bardzo ciekawych informacji oraz sugestii, które na pewno WDROŻYMY, lecz co możemy powiedzieć z dumą - wiele kwestii poruszanych w odniesieniu do nauczania pierwszej pomocy - sugestii, poprawek, wniosków -> MY SAMI JUŻ WPROWADZILIŚMY DUŻO WCZEŚNIEJ. Zatem można mówić o sukcesie naszych działań - lecz stale będziemy nad nim pracować by nie osiąść na laurach.
W ramach przypomnienia najważniejszych zmian w zakresie podstawowych zabiegów resuscytacyjnych:
- Decyzję o rozpoczęciu resuscytacji krążeniowo-oddechowej (RKO) podejmuje się, gdy poszkodowany nie reaguje i nie oddycha prawidłowo.
- Ratownicy powinni być nauczani układania rąk centralnie na klatce piersiowej, a nie czasochłonną metodą identyfikacji łuku żebrowego.
- Każdy oddech ratowniczy powinien być wykonywany przez 1 sek., a nie 2 sek.
- W przypadku osoby dorosłej stosunek uciśnięć klatki piersiowej do oddechów wynosi 30:2. U dzieci powinno się zastosować ten sam stosunek, gdy RKO prowadzona jest przez pojedynczego ratownika.
- W przypadku dorosłych pomija się 2 początkowe oddechy ratownicze i uciska klatkę piersiową 30 razy natychmiast po potwierdzeniu NZK (Nagłego Zatrzymania Krążenia)
